Зьвіваецца арнамэнт геральдычны.
Расколатыя сьцены гэрб згубілі.
І толькі сьмерць у рыцарскім абліччы
Вартуе пазабытыя магілы.
Не дагукацца згубленых імёнаў.
Гэрой і здраднік тлом адным зьяднаны.
Бясьсілыя малітвы і праклёны
Час аднавіць, калі былі сказаны.
Навошта ж нам, пакуль яшчэ мы ў коле,
Асьветленым жыцьцём на пару хвіляў,
Штурхаць кагосьці ў цемру, секчы гольле
На дрэўцах мар, ламаць чужое крыльле?
Няўмольны цень і нас пакрые хутка,
Там, па-за колам, іншыя правіны.
Я кнігу, як дзіця, бяру на рукі,
Каб новаму жыцьцю яе падкінуць.
|
|
